strony wprowadziły do umowy dzierżawy

Umowa stron z dnia 15 lutego 1993 r., zawarta na czas oznaczony, przewidywała jednak (w swej treści, jaką strony nadały jej aneksem z dnia 21 grudnia 1993 r.) możliwość jej rozwiązania za wypowiedzeniem w razie zajścia jednego z trzech ściśle określonych przypadków, jednym z których było "nieuregulowanie przedłużenia umowy dzierżawy z Lasami Państwowymi". Nie ma przeszkód, ażeby strony wprowadziły do umowy dzierżawy, również - zawartej na czas oznaczony, możliwość jej wypowiedzenia w razie zajścia określonej w tej umowie przyczyny. Strony skorzystały z tej możliwości i powód podpisał odnośny aneks - nie może zatem w sytuacji, kiedy pozwany skorzystał z uzgodnionego uprawnienia wypowiedzenia umowy - kwestionować skuteczności wypowiedzenia, skoro faktycznie zrealizowała się jego przesłanka.
Chybione jest w szczególności powoływanie się przez powoda na orzecznictwo Sądu Najwyższego, w którym przyjmuje się niedopuszczalność wypowiadania umów najmu czy dzierżawy, zawartych na czas oznaczony, ponieważ stan faktyczny niniejszej sprawy jest odmienny od tych, dla jakich sformułowany został powyższy pogląd Sądu Najwyższego. Niedopuszczalne jest mianowicie - i nie może zostać skutecznie wprowadzone mocą umowy stron - uprawnienie swobodnego, wynikającego tylko z woli wydzierżawiającego (wynajmującego), wypowiedzenia umowy zawartej na czas oznaczony, pozostawałoby to bowiem w sprzeczności z przyjętym w takiej umowie zobowiązaniem (bezwarunkowym) utrzymania stosunku umownego przez uzgodniony czas. Jednakże inna sytuacja powstaje wtedy, gdy strony uzgadniają, że w razie zajścia ściśle określonej okoliczności wypowiedzenie może nastąpić, w takiej bowiem sytuacji druga strona liczy się z tym, że okres, na jaki umowę zawarła, może zostać skrócony - a jej ewentualna obrona przed skutkami dokonanego wypowiedzenia może polegać tylko na podważaniu samego faktu spełnienia się uzgodnionej przesłanki. Odmienny pogląd, prezentowany przez powoda, pozwala postawić pytanie, jakie byłoby wobec tego znaczenie i skutki prawne aneksu z dnia 21 grudnia 1993 r., który powód podpisał? adwokat lodz

Zauważyć trzeba także, że uzgodniona przesłanka wypowiedzenia jest ze wszech miar istotna i poważna, oczywiste jest bowiem, iż z chwilą upływu okresu dzierżawy terenu pozwany stracił prawo dysponowania tym terenem, dalsze zatem wywiązywanie się przez niego z obowiązków poddzierżawiającego wobec powodowego poddzierżawcy stawało się niemożliwe. Utrzymując, że świadczenie poddzierżawiającego było i nadal jest możliwe, powód uwzględnia jedynie możliwość faktyczną ("techniczną"), pomija natomiast niemożliwość prawną. Zasadza się ona na woli właściciela gruntu, która nie pozostawia w tym względzie wątpliwości, skoro właściciel ten zażądał "skutecznego rozwiązania umowy" z powodem.
W tym stanie rzeczy zbędne stają się rozważania co do prawidłowości przyjęcia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że umowa stron "po dacie 31 grudnia 1995 r. przekształciła się z umowy zawartej na czas oznaczony w umowę zawartą na czas nie oznaczony" i związanego z tym zarzutu naruszenia art. 673 k.c., podniesionego w kasacji. Również wywody autora kasacji na temat powołanej zasady nemo plus iuris, jako nie mogącej znaleźć zastosowania w stosunku obligacyjnym z umowy zobowiązującej - pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie o kasacji.