Przesłanki skuteczności zarzutu

Powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w (...) kwoty 300.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, a nadto zobowiązania pozwanego do przeproszenia go "za niehumanitarne warunki życia panujące w więzieniu" w czasie odbywania przezeń kary pozbawienia wolności (od lipca 2007 do 19 maja 2008 r. i od 05.02.2011 do 15 lipca 2013 r.).
Twierdził, że warunki te były niezgodne z normami wyznaczonymi przez przepisy prawa krajowego i międzynarodowego i polegały na niedotrzymaniu nakazanej normami minimalnej powierzchni celi mieszkalnej przypadającej dla powoda, niespełnianiu odpowiednich warunków higienicznych; sanitariaty znajdowały się bowiem w celach mieszkalnych i nie były wystarczająco oddzielone. Ponadto wskazał, że wentylacja w celi była nieprawidłowa, na ścianach był grzyb, woda w celi była zimna, a pościel i koce praktycznie nie do użytku. Również oświetlenie w celi nie odpowiadało normom, nie miał dostępu do biblioteki a na spacerniaku panował smog tytoniowy, co uniemożliwiało mu oddychanie. Miał nadto zbyt mało czasu na umycie się. W ten sposób - w jego ocenie-naruszone zostały jego prawa osobiste takie jak: prawo do humanitarnego traktowania i prawo do intymności.
Pozwany Skarb Państwa wnosił o oddalenie powództwa i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia obejmującego okres od lipca 2007 r. do 19 maja 2008 r., a poza tym wskazał, że w okresie od dnia 5 lutego 2011 r. do 15 lipca 2013 r. powód przebywał w celach nieprzeludnionych, w godnych warunkach.
Wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo i orzekł o kosztach pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu ustalając, co następuje.
Powód J. B. odbywał karę pozbawienia wolności w pozwanym zakładzie karnym w okresie od lipca 2007 r. do 19 maja 2008 r. i od 5 lutego 2011 r. do 15 lipca 2013 r. Powód nadał odbywa karę pozbawienia wolności, ale już w innej jednostce penitencjarnej. W okresie od dnia 15 lipca 2011 r. do 27 października 2011 r. powód przebywał na oddziale dla więźniów niebezpiecznych, gdzie na warunki bytowe nie narzekał.
Następnie został przeniesiony na oddział zwykły i osadzony w celi nr (...), gdzie przebywał do końca pobytu w tym Zakładzie. W rozpatrywanym okresie nie był on przeludniony, a w celi z powodem przebywał jedynie jeden współwięzień. Cela, którą zajmował powód była odpowiednio dostosowana do pobytu więźniów miała 4 m długości i 2 m szerokości i w 2011 r. została wyremontowana. Na jej wyposażeniu znajdowały się łóżka dla każdego osadzonego, stół, krzesła, szafki. Cela posiadała dostęp do światła dziennego oraz oświetlenia sztucznego. W celi znajdował się również kącik sanitarny, na który składa się muszla klozetowa i umywalka z podłączoną wodą. Pełne zabudowanie cel systemem wentylacyjnym nie jest możliwe ze względu na brak dodatkowych kanałów wentylacyjnych w ścianach budowli a zainstalowanie takich kanałów pociągałoby za sobą naruszenie substancji budowlanej, co architektonicznie nie jest możliwe. Cela wyposażona była w wentylację grawitacyjną, kontrolowaną przez kominiarza. Istniała również możliwość przewietrzenia pomieszczeń, znajdujące się w nich okna można było otwierać o każdej porze. Kącik sanitarny odgrodzony był od reszty pomieszczenia przesłoną o wysokości od 120 cm do 130 cm, przez co zapachy z kącików sanitarnych rozchodziły się po całej celi. Niemniej jednak o czystość i porządek w celach dbali sami więźniowie, którym były wydawane środki czyszczące. Osadzonym wydawano również środki do higieny osobistej. Dla każdego więźnia wydawana była pościel i koce, które co dwa tygodnie podlegały wymianie. Trzy razy dziennie wydawane były posiłki w ramach śniadania, obiadu i kolacji. Posiłki były dobrej jakości. Więźniom przysługiwała ciepła kąpiel raz w tygodniu, codzienny dostęp do ciepłej wody mają zagwarantowane jedynie osoby skazane płci żeńskiej. Czas kąpieli wynosi 10 minut. Nadto osadzeni mają możliwość korzystania z grzałek elektrycznych do grzania wody dla celów higienicznych i spożywczych. W celi powoda - jak i w pozostałych celach - panowała właściwa temperatura zimą (około 20 stopni) również właściwe było oświetlenie. W zakładzie znajdują się również pomieszczenia biblioteczne a księgozbiór jest stale uzupełniany. Powód korzystał z biblioteki. Więźniowie mają prawo do korzystania ze spacerniaka raz dziennie w czasie około 1 godziny. Spacerniaki znajdują się na zewnątrz Zakładu Karnego, są otoczone siatką, a nad nimi znajduje się dach; występuje tam zatem stały przewiew.
W ocenie Sądu Okręgowego, uzasadniony okazał się podniesiony przez pozwanego zarzut trzyletniego przedawnienia roszczenia obejmującego okres od lipca 2007 r. do 19 maja 2008 r., stosownie do treści art. 4421 k.c. Pozew winien był wnieść najpóźniej do dnia 20 maja 2011 r., a uczynił to dopiero w dniu 16 stycznia 2013 r.
W pozostałym okresie powód przebywał w warunkach, które nie naruszały w żaden sposób jego dóbr osobistych w związku z czym jego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z braku podstaw z art. 23,24 i 448 k.c.
W apelacji od powyższego wyroku powód podnosząc zarzut:
- naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę wiarygodności zeznań świadków: D. N. i M. S. i błędne przyjęcie, że pozwany zapewnił powodowi godne warunki odbywania kary pozbawienia wolności,
- art. 117 § 2 k., w zw. z art. 5 k.c. poprzez ich niezastosowanie wniósł o jego zmianę przez uwzględnienie powództwa ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.